ROZDZIAŁ 17. – Przyjaźń? Czemu nie! Przecież przyjaciele się przytulają. Prawda?

Nastała chwila ciszy. Po tej chwili Martyna opuściła balony, które miałam w ręce i rzuciła się do Śnieżki z okrzykiem ,,PIESEK PIESEK PIESEK”. Gdy głaskała i rozpieszczała nową członkinię rodziny usłyszeliśmy skrzypnięcia zamka w drzwiach – pierwsi goście przybyli…

-Schowaj tego psa! – rozkazała mi Natalia, po czym poszła witać gości.
-Ale gdzie? – zapytałam, stojąc już na schodach.

-Nie wiem! Chociażby do swojego pokoju. I zostań z nim tam do przyjazdu Margaret. – powiedziała, po czym kontynuowała witanie gości. – O! Angela! Jak ja Cię dawno nie widziałam!

W moim pokoju rozłożyłam Śnieżce posłanie, do jednej miski nalałam jej wody, a do drugiej nasypałam karmy, którą wcześniej kupiłam w zoologicznym. Położyłam się na łóżku.

*****Oczami Martyny*****

Będziemy mieli pieska! Jejkuu… Ale się cieszę.

Goście byli już w środku. Margaret powinna za chwilę przyjść, więc Natalia chciała, żebym zaszła po Alex i Śnieżkę. Zaszczyt *.*. No więc już po chwili siedzieliśmy, czy tam, ukrywaliśmy się za kanapami, kwiatkami, a nawet pod stołami. Tych, co siedzieli pod stołami było całych widać, no ale. Mniejsza.

W końcu usłyszeliśmy skrzypnięcie drzwi. Wyskoczyliśmy z ukryć krzycząc ,,Wszystkiego Najlepszego!”, ale… To nie była Margaret…

To była ta blondynka i Tom. Jak jej tam było? Kelsey… Natalia mi o niej opowiadała. Ale czy ona czasem nie zdradziła faceta, który uśmiechnięty stał teraz u jej boku? O co, do jasnej cholery, chodzi? Nic nie rozumiem !

-O Matko! To wszystko dla mnie!? Tommy! Jesteś najlepszy. – powiedziała sztucznym, bo zbyt piskliwym głosem, po czym wpiła się w usta Toma. Wszyscy byli w nich tak zapatrzeni, że nawet nie zauważyli Margaret, która stała za nimi ze łzami w oczach. Wydaje mi się, że zauważyłyśmy ją tylko ja, Alex i Śnieżka. Natalii nigdzie nie widziałam, ale mniejsza o nią.

Minęłam ,,cudowną parę” i pociągnęłam Maggy za rękę na górę. Widziałam, że za nami poszły Alex i nasz pies.

*****Oczami Natalii*****

Spotkałam Jay’a. Wspólnie uznaliśmy, że MUSIMY porozmawiać. W tym celu poszliśmy do mojego pokoju.

-Czemu się do mnie nie odzywasz? Ja staram się być idealnym facetem, spełniam wszystkie Twoje zachcianki, a ty ni skąd, ni z owąd masz focha! – Jay zaczął rozmowę. Prychnęłam.
-Ty się pytasz, czy się przesłyszałam?
-Tak pytam się, odpowiedz! I czemu nie masz na szyi łańcuszka ode mnie?
-Haha! Ty się jeszcze bezczelnie mnie pytasz. Nie wierzę… On serio się pyta. On się bezczelnie pyta… - mówiłam właściwie sama do siebie. – chcesz wiedzieć, dlaczego mam focha!? Proszę bardzo! Z D R A D Z I Ł E Ś M N I E. Zadowolony!?
-Teraz to przegięłaś, ja? Ja miałbym zdradzić CIEBIE!?

-Tak! Nie wierzysz? Proszę bardzo. Zapytaj się Alex i Margaret. Co ty sobie w ogóle myślałeś!? Pieprzyłeś się na kiblu z jakąś dziunią i nawet nie raczyłeś mnie zauważyć. – zaciskałam zęby, aby znów nie poleciały mi łzy. Jay przez chwilę patrzył na mnie w osłupieniu, jakby nie mając pojęcia o co chodzi.
-Ja? Ja cię… zdradziłem? Naprawdę? – zauważyłam, że po jego policzku spływa pojedyncza, samotna łza.
-T-t-tak… - odpowiedziałam drżącym głosem, po czym sama wybuchłam płaczem. Już po chwili czułam, jak ciepłe ręce, które tak kocham przytulają mnie. Dobrze znam te ręce. Ręce Jay’a…

-O drugiej szansie mogę zapomnieć, prawda? – zapytał.
-Ja… Nie wiem… Nie wiem czy znów mogę ci zaufać.
-Rozumiem. Przepraszam.
-Może spróbujemy od przyjaźni?
-Przyjaźni? – zastanawiał się chwilę. – Pewnie! Lepsze to niż nic. Przecież przyjaciele się przytulają itd. Prawda? – Jay’owi poprawił się humor, a przez to i mi.
-Tak, prawda. – zaśmiałam się. Jay wyciągnął do mnie rękę. Uścisnęłam ją, po czym się przytuliliśmy.

*****Oczami Alex*****

Gdy doprowadziłyśmy Margaret do pokoju, runęła na łóżko jak długo i zaczęła gorzko płakać w poduszkę. Wymieniłyśmy z Martyną spojrzenia. Żadna z nas nie miała odwagi zadać tego pytania. Jednak Martii w końcu się odważyła.

-Emm… Dobra, nie będę owijać w bawełnę Magg, co się stało? – zapytała tak delikatnym głosem, że zaraz pójdę się wysrać…
-Nic. – ten słodki ton Margaret – głos obrażonego dziecka. Martyna pociągnęła mnie za rękę w kąt.

-Dzisiaj nic od niej nie wyciągniemy. – stwierdziła.
-No co ty! Zauważyłam. – cały czas patrzyłam na Mag. Przez chwilę podniosła oczy na Śnieżkę, po czym otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła, bo usłyszeliśmy dźwięk tłuczonego szkła.

-Pójdę tam. Zostań z nią. – rozkazałam Martynie, po czym skierowałam się po schodach na dół…


Hej! Witajcie po dosyć długiej przerwie. Powracam do Was z takim krótkim rozdziałem. Cóż tu dodać. Jutro Mikołajki <3! Cieszycie się? Ja taaak :3. No więc, czekajcie do next’a